بررسی کارایی استفاده از منطق فازی برای ارزیابی حاصلخیزی شالیزارهای استان گیلان

در مدیریت زراعی سنتی برنج، توصیه و مصرف کودهای شیمیایی به صورت یکنواخت و بدون در نظر گرفتن وضعیت عناصر غذایی در خاک انجام می گردد. این مسئله منجر به بیش بود عناصر غذایی در قسمت هایی از خاک می شود که عناصر غذایی در حد کفایت می باشد و در مناطقی که کمبود عناصر غذایی وجود دارد، این نقص به قوت خود باقی خواهد ماند. یکی از رهیافت ها، استفاده از کشاورزی دقیق بوده که پیش نیاز استفاده از این تکنولوژی جدید، شناخت جامع و صحیح وضعیت حاصلخیزی خاک های شالیزاری می باشد. در تحقیق حاضر به بررسی کارایی منطق فازی در بازنمایی کیفیت حاصلخیزی اراضی شالیزاری استان گیلان پرداخته شده است. از این رو در محدوده 306 هکتاری اراضی شالیزاری استان گیلان، 370 نمونه خاک مرکب از شبکه هایی به ابعاد 100 × 50 متر، تهیه گردید. پس از نمونه برداری مقادیر نیتروژن، فسفر، پتاسیم، ph، ec، cec، کربن آلی و بافت اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که درون یابی و بازنمایی منطق فازی در مقایسه با روش بولئن، بدون اریب و ریشه میانگین مربعات خطای آن (rmse)، کوچکتر و در نتیجه از صحّت پیش بینی بیشتری برخوردار است. ارزیابی وابستگی اراضی شالیزاری با استفاده از توابع عضویت فازی نشان داد که بیش از 60 درصد از اراضی از نظر کیفیت حاصلخیزی دارای محدودیت شدید بوده و این محدودیت بیشتر ناشی از کمبود عناصر غذایی فسفر قابل استفاده و نیتروژن می باشد. بنابراین لازم است از مصرف یکنواخت کودها در این اراضی جلوگیری شود و توصیه های کودی برای نیتروژن و فسفر با دقت بیشتری انجام شود.